Największy błąd życia

Czyli usługiwanie, wyręczanie, nadskakiwanie, próby zasłużenia, nienarzucanie się i odciążanie innych. Jednym słowem: dawanie za dużo. Gdybym mogła cofnąć czas, to jest jedyny błąd, który próbowałabym naprawić (może jeszcze niszczenie sobie zdrowia albo marnowanie czasu zamiast uczyć się języków i ćwiczyć fizycznie). Ale czuję, że naprawienie błędu ,,dawania za dużo” prawdopodobnie polepszyłoby nieskończoną ilość dziedzin w moim życiu.

Pragnienie bycia samowystarczalną (bo tak jest bezpieczniej) i pragnienie bycia lubianą (bo jak cię zostawią, to będzie niebepiecznie) sprawiło, że całe życie żyję w opętaniu myślą, że trzeba zasłużyć, że trzeba się starać dla tej drugiej osoby, że trzeba ją odciążać od problemów, że nie można jej swoją osobą dokładać problemów, że trzeba nadskakiwać, rozpieszczać, żyć pod dyktando tej drugiej osoby, że trzeba się łasić, uważać na swoje słowa, troszczyć się, nadskakiwać. Że przecież dopiero to ludzie doceniają i lubią z takimi osobami przebywać- zarówno potencjalne faceci, jak i przyjaciele, jak i pracodawcy.

Kobiety od zawsze były wychowywane na potulne, grzeczne, poświęcające się. Kobieta od wieków w kulturze jest pokazywana jako ta, co daje- życie, miłość, poświęcenie itd. Facet ma zdobywać. Ona ma dawać. Wydaje mi się, że mama próbowała mnie wychować na kogoś innego niż ,,frajerskiego dawacza”, ale problem polaga na tym, że ona sama jest dawaczem. A dzieci uczą się i kopiują to, co widzą w pratyce u rodzica, a nie to, co rodzic im przekazuje w wiedzy teoretycznej. Moja mama była wychowywana przez ojca alkoholika, który codziennie życzył sobie, żeby mama, jej siostra i ich mama szorowały mieszkanie, oczywiście codziennie domowy obiad, uwielbienie dla pana i władcy, nie odzywaj się, nie podskakuj, nie liczysz się, na wygody trzeba zasłużyć itd. Część tego mama przeniosła na mnie. Podejrzewam, że przez to wychowanie i niskie poczucie własnej wartości moja mama usługiwała tacie. A on i tak odszedł. Zawsze myślałam, że powodem było to, że mama była za brzydka (nie chciało jej się o siebie zadbać po ciąży, bo była umęczona wyręczaniem taty we wszytkim). Może przez doświadczenie rozwodu moja mama nauczyła mnie, że kobieta musi być supersamodzielna, polegać tylko na sobie, bo nigdy nie wiesz, kiedy ktoś cię zostawi, trzeba być szóstkowym uczniem, samemu wszystko ogarniać, wszystko wiedzieć, bo nie ma co oczekiwać tego od faceta- to rodzi zbyt naiwną zależność.

A potem trafiłam na pierwszego faceta, który mnie zechciał (wcześniej nie dążyłam do tego, by z kimś być, ale skoro on chciał, to może warto spróbować). No i weszłam w rolę perfekcyjnie, nawet mi się podobała, takie wyświadczanie przysług, dbanie, zabieganie o wygody dla niego, taki odpowiedzialny związek, porządny, od razu jak stare małżeństwo. Ale po czasie zauważyłam, że facet nie robi nic, skupia się tylko na przesadnym gadaniu jak to ja ciebie wzniośle i czysto kocham (wręcz czczę), opowiadał bajki o przyszłości, ale teraźniejszość była męcząca (wszystko na mojej głowie), stresująca (o obowiązkach ja muszę pamiętać) i rozczarowująca (czy naprawdę nie jestem wystarczająco wartościowa, by się dla mnie starać? By odpowiedzieć staraniami na moje starania?). Spróbowałam z drugim facetem. Choć nie pasowało mu, że etapy związku tak szybko idą do przodu, to kiedy finansowo przycisnęła go wyprowadzka kolegi z pokoju, (łaskawie) zgodził się, byśmy razem zamieszkali. I chwała bogu, bo dzięki temu szybciej zobaczyłam, że panu katolikowi na papierze wszystko przeszkadza, ma wieczne fochy o moje słowa, zachowania, żarty. A ja znowu weszłam w rolę- jak będę grzeczna, będę sprzątać po wszystkich trzech facetach w mieszkaniu, gotować itd, to raz, że koledzy będą mu zazdrościć takiej fajnej dziewczyny, dwa, że on będzie się cieszyć, że ma taką fajną dziewczynę, a trzy, że moje starania sprawią, że on odpowie mi tym samym: staraniami. Oczywiście, że nie podziałało, bo dopłacałam do interesu bardzo dużo, a profitów nie miałam z tego żadnych. Wyprowadziłam się po roku. Ten sam błąd ponownie powtórzyłam z facetem numer jeden, do którego niestety wróciłam z braku innych opcji. Ten sam błąd powtórzyłam w pracy w Australii. Wszak dostałam wizę, podwyżkę, bonusy i uznanie w pracy za to moje staranie się ponad siły, ale straciłam przy tym zdrowie, mnóstwo czasu na nadgodziny i zarabiałam 20 tysięcy mniej niż mój kolega z zespołu, który podlegał pode mnie. Ja byłam jego szefem, a on zarabiał 20 tysięcy na rok więcej ode mnie : ) I ten sam błąd powtórzyłam z facetem z pracy, nad czym najbardziej ubolewam, bo naprawdę chciałam, żeby został. Dlatego rozpieszczałam, przejmowałam się jego humorkami, gorszymi dniami, karmiłam, tuliłam, a facet wybrał zdzirę, która jedynie marudziła, żądała i wymyślała mu zadania, a potem naburmuszona narzekała, że on za mało robi. Bo właśnie takie kobiety wygrywają- w pracy wygrywają wyższe pensje i lżejsze obowiązki, w miłości wygrywają zaangażowanie facetów, a w kręgu znajomych wygrywają uwagę i podziw.

Bo okazuje się, że właśnie NIE można być niezależną i usłużną, bo wtedy jedynie przyciąga się sępy, które nas oskubią, wyruch…, po czym wyrzucą do śmietnika i całą tą energię, którą w sępy wlaliśmy, sępy przekażą szmatom, które jedyne co robią, to bezczelnie wymagają. Musiałam napisać to tak dosadnie, bo może wtedy i do mojego małego móżdżku w końcu ta życiowa prawda dotrze.

Przetestowałam to zachowanie na swoim facecie-współlokatorze. Gość od prawie dwóch lat przejmuje moją dotychczasową rolę, stara się, zabiega, łasi. (Niestety to tylko powoduje we mnie coraz mniejszy szacunek do jego osoby. Może też mam mentalność faceta. Tak samo pewnie faceci tracili szacunek do mnie). Jak tylko zdarzy mi się zrobić coś ,,za dużo”, to facet od razu osiada na laurach, pokazuje fochy, olewa mnie, zapomina o prośbach itp. To samo było z facetem z pracy- poszłam na firmową imprezę z myślą, że chcę z nim zatańczyć, pokazać jaka jestem super i wykorzystać to do podbudowania ego. A potem niech każdy idzie w swoją stronę, bo przecież to i tak się nie uda, ani on nie pasuje do mnie, ani ja do niego. Ale facet uparcie wysyłał wiadomości, spędzał ze mną każdą przerwę w pracy, otwierał się, zabiegał, kręcił się w pracy w ,,moich miejscach”, jęczał o to, by pozwolić mu odwieźć mnie do domu, aż się zgodziłam, kiedy poprosił o przerwę, żeby jego dziewczyna się nie dowiedziała, to on był tym, który po miesiącu błagał, żebyśmy wrócili do tego, co zbudowaliśmy między sobą, bo tęskni (i nie, nie było to podyktowane przerażeniem, że odcięłam go od seksu, bo po tym ,,powrocie” więcej rozmawialiśmy, żarliśmy ulubiony jogurt, gotowaliśmy, chodziliśmy po lesie i mieliśmy w pracy drzemki- ok, on spał, a ja przyklejałam się do jego boku). Ale gdy tylko ,,straciłam” pewność siebie i zaczęłam mu dogadzać, facet swoje ,,chciałbym spróbować być z tobą” zamienił na ,,nie mogę 12 lat związku wyrzucić do kosza, za dużo mamy wspólnych rzeczy, nie da się tego rozplątać”. I uważam, że sało się to dlatego, że tamta była ,,o mnie, dla mnie, przy mnie”, a ja ,,za dobra” i postawiłam go na piedestale.

Dla wielu czytających pewnie mówię dzisiaj same banały. Ale takiej niezależności i wyręczania innych uczyła mnie mama, i babcia, i nauczycielki w szkole za to chwaliły, i w pracy takie podejście się sprawdzało (tylko powierzchownie, bo więcej bym ugrała będąc bezczelną suką), no więc skoro wszystkie te autorytety pokazywały mi, że właśnie taką drogą grzecznej, usłużnej i niezależnej trzeba iść, to jak miałam im nie wierzyć? Przecież każdy lubi jak coś się za niego zrobi, żeby nie musiał się męczyć (przynajmniej ja lubię). I każdy podziwia tych, co dają sobie radę ze wszystkim (ale chyba to przystoi tylko facetom). I nikt nie lubi tych bezczelnych egoistycznych szmat (przynajmniej ja nie lubię). Nie wiem, czy chciałabym teraz w taki sposób ,,manipulować” kolejnym facetem, żeby w końcu być kochaną, docenianą i szanowaną. Bo ja nie lubię bezczelnych suk, nie chcę być jak one. Chciałabym kochać, dbać i wspierać. Pewnie jest gdzieś ten ,,złoty środek” między kochać a wymagać, ale patrząc na dziewczyny, którym jest w życiu najlepiej i są traktowane tak jak mi się marzy, ten ,,złoty środek” jest trochę za daleko punktu, który ja uważam za równowagę pomiędzy dawaniem facetowi, a wymaganiem od niego. Ten ,,złoty środek” jest na tyle daleko, że wydaje mi się, że w związku mogę albo tylko kochać, albo tylko być kochaną. Bo jak zacznę kochać, to ta druga strona zawsze przestaje. A mi naprawdę marzy się, by miłość działała w obie strony. W przeciwnym wypadku związek jest pusty, jednostronny… Obecny facet się do tego nie nada, bo pewne osobniki, ze względu na egoizm i brak empatii, nigdy nie osiągną pewnych poziomów rozwoju (poza tym, liczne kłótnie i złośliwe czyny zostają w człowieku jak blizny i w pewnym momencie jest ich za dużo- to już nie nadaje się na wybaczanie i robienie dobrej miny do złej gry)- więc tu już nie potrafiłabym wymagać, tu jedyne co czuję to ,,nie chcę już nic od ciebie, nie chcę nagle tej łaski, o którą błagałam wręcz przez 10 lat”. Ale do końca życia będę żałować, że nie używałam wystarczająco głowy w związku z facetem z pracy, bo nawet teraz nie potrafię go nienawidzić mimo tego wszystkiego, co się stało i jak zostałam potraktowana. Hym, może jednak niczego się nie nauczyłam, skoro wciąż za nim tęsknię?