Ślub

Mówiłam kiedyś (i to pewnie dosyć niedawno), że nigdy nie wezmę ślubu. Wszyscy jednak wiemy, jak to jest z tym mówieniem ,,nigdy”, więc i moje ,,nigdy” również dobiegło końca i jest nieaktualne.

Jako że jestem do bólu praktyczna, zaczęłam się zastanawiać, czy brak ślubu jest bezpieczny. Australia uznaje związki de facto, można też za jakieś cztery stówy zarejestrować taki związek bez brania ślubu i spokój- partner ma takie same prawa w dziedziczeniu czy odwiedzaniu nas w szpitalu, jeśli coś się stanie. Słyszałam jednak głosy, że czasami takie udowadnianie, że jest się partnerem de facto może trwać trochę dłużej niż zwykłe ,,jestem małżonkiem”, a dodatkowo za granicą czy w Polsce bylibyśmy postrzegani jako nie-para, bo nie mamy papierka, że wzięliśmy ślub. Wolałabym nie przekonywać się o konsekwencjach braku ślubu na własnej skórze.

Dlatego postanowiłam, że chcąc nie chcąc, trzeba się jednak hajtnąć. Ot tak, dla spokoju ducha. Nadal jestem jednak konsekwentna w negowaniu imprezy, zapraszania tony gości, odstawiania pierwszego tańca i tak dalej. Mój partner nadal uspokaja mamę, że jak przylecimy do Polski, to powtórzymy ślub (a raczej tylko część imprezową) na sali w hotelu jego ciotki. Ale ja wiem, że to się nigdy nie stanie. Szkoda pieniędzy i impreza jest tak naprawdę dla gości, a nie dla pary młodej- wiem, że będę się męczyć zabawiając zgromadzonych, więc liczę na to, że te pogróżki o imprezie nigdy się nie spełnią : )

Z partnerem jesteśmy już około dziesięciu lat. I wiecie co? Jestem tak bardzo zadaniowa i tak bardzo wierzę, że na pewne rzeczy jest określony czas i czasami jak się minie ten moment, to albo nie można już wrócić do pewnego etapu życiowego, albo odbywanie tego etapu w takim wieku jest śmieszne, że na początku wizja tego wychodzenia za mąż bardzo mnie smuciła. Zaczęłam porównywać się z absolutnie wszystkimi i dumać nad tym, że za długo zajęła nam ta decyzja o ślubie. 10 lat razem, nawet więcej, i dopiero teraz się na to zdecydowaliśmy- ok, był związek na odległość, potem był wyścig o wizę i trzeba było uregulować inne dziedziny życia, osiąść na stałe w naszym nowym kraju i nie było czasu na zawieranie związku małżeńskiego- no ale bez przesady. Jestem trochę zła, że tyle nam to zajęło. A to z jednej głupiej przyczyny- wszyscy cały czas liczą swoje rocznice, a to papierowa, a to kwiatowa, a my nigdy nie będziemy mogli pochwalić się stażem związku, no chyba, że doliczymy do tego związek przed ślubem- w końcu teraz związek małżeński nie jest aż tak śmiertelnie ważny, więc mogę sobie liczyć od kiedy mi się podoba (zaraz ktoś powie, że jeśli smucą mnie takie pierdoły, to nie powinnam brać ślubu- ale to tak jak z tym, że kobiety mówią, że nieważne czy dziewczynka czy chłopiec, ważne, żeby było zdrowe, a potem czują się winne, że jednak liczyły na córkę, bo mają już pięciu chłopa w domu- piękno miłości pięknem miłości, ale mamy swoje ludzkie nieidealne i infantylne marzenia, i to też część życia i oczekiwań wobec niego).

Poza tym, miałam wstępne kompleksy na temat tego, że mój ślub będzie taki minimalistyczny, wykalkulowany i dla podpisania papierów. A co jeśli ,,jaki jest ślub, taki będzie cały związek”? Czy to działa tak samo jak z tym, że ,,jaki Nowy Rok, taki cały rok”? Ale już mi przeszło. Chyba po prostu cierpiałam na jakieś przedślubne rozterki : )

No więc ślub już jest prawie cały zorganizowany. Zaczęliśmy planować trochę od końca, bo pierwsze kroki skierowaliśmy w stronę Internetu i szukania obrączek. Australijskie strony internetowe były bardzo rozczarowujące, bo wszystkie obrączki dla kobiet były strasznie przekombinowane! Albo naszpikowane tysiącem kamyczków, często w różnych kolorach, albo miały fikuśne kształty. Ani to klasyczne, ani eleganckie, ani praktyczne. I damska obrączka nie wyglądała jakby była w komplecie z tą męską. Bez sensu! W końcu znaleźliśmy jeden sklep warty uwagi, poszliśmy na przymiarki i kupiliśmy obrączki z kolekcji ”On i on” dla pary gejowskiej 🙂 Obie wyglądają tak samo, z małym wyżłobieniem/linią przez środek pierścionka. Platynowe, bo stwierdziliśmy jednogłośnie, że nie lubimy żółtego i wolelibyśmy jasną, biało-szarą, chłodną kolorystycznie biżuterię. Pani teściowa oczywiście już strofowała mojego faceta, że trzeba było kupić złoto, bo złoto jest najdroższe i najszlachetniejsze i bez złota to wstyd. Nie stać was czy co? Pani teściowa nie orientuje się, że platyna jest obecnie droższa od złota :). Obrączki to zdecydowanie najdroższa część całego ślubnego przedsięwzięcia, ale było warto.

Potem przyszedł czas na sukienkę. Od razu wiedziałam, że nie chcę jej kupować, bo ślubne kiecki są niepoważnie drogie, a zakłada się je tylko raz w życiu. Przekopywałam się więc przez strony oferujące ,,wynajem sukienki”. Osiem stów do tysiąca za wynajem na trzy dni, plus oni piorą, ja nie muszę. Nadal drogo, a modele sukienek takie brzydkie, że w sumie to oni powinni zapłacić mi- za to, żebym to założyła. Przejrzałam jeszcze kilka kolejnych z za dużymi dekoltami, odsłoniętymi plecami i pięciokilometrowymi trenami i przełączyłam się na moją ulubioną chińską stronę z ciuchami. Sporo już stamtąd kupiłam, bo w tym sklepie jest wszystko, nie tylko ciuchy, ale i duperele do domu, gadżety, rzeczy papiernicze, i jak na chińszczyznę, to nawet dobrze mi służą. Waham się jeszcze pomiędzy czterema różnymi sukienkami i dałam sobie czas do końca miesiąca na decyzję, a potem zamawiam- sukienka plus buty zamkną się w 150 dolarach : )

Teraz organizacja samej ceremonii- znaleźliśmy firmę, która za 350$ organizuje piętnastominutową ceremonię w plenerze (my wybraliśmy park z widokiem na sydnejowski most), do tego przychodzi uroczy celebrant odczytać nam przysięgę, przynosi dywanik i podeścik do podpisania dokumentu, po czym po ceremonii zabiera papierek ze sobą i idzie go złożyć do urzędu stanu cywilnego. Wszystko w pakiecie. Zaprosiliśmy już czwórkę gości z pracy mojego faceta (ode mnie nie będzie nikogo, bo boję się, że się wzruszę, a wolałabym nie płakać jak bóbr na swoim ślubie)- bo musimy mieć dwóch świadków. Po ceremonii pewnie pójdziemy na jakiś obiad do restauracji i zapłacimy za gości, ale to jeszcze jest w fazie rozmyślań.

Ostatnia część, jaka mi została do zorganizowania to makijażystka i sesja ślubna, ale już nie starczyło mi weny twórczej na ogarnięcie wszystkiego jednym ciągiem, więc zakręcę się wokół tego następnym razem. Fotografa chyba wolałabym na jakąś aranżowaną sesję po ślubie, w jakiś inny dzień niż ślub. Skoro sama ceremonia jest taka krótka, to chociaż ten ślub ,,poczujemy” robiąc sobie dłuższą sesję w ładnej oprawie. A podczas ceremonii niech goście pstrykną kilka fotek i też będzie dobrze. I tak oto zorganizował się prawie cały ślub, tańszy niż pojedyncza obrączka : ) No chyba, że mój facet przebije to ceną swojego garnituru, bo tego z chińskiego sklepu wolałabym nie kupować- garnitur, w przeciwieństwie do ślubnej kiecki, można przynajmniej gdzieś jeszcze kiedyś założyć 🙂