Moja praca

Zacznę od tego, że jestem raczej pracoholikiem. Uwielbiam skreślać zadania z mojej listy rzeczy do wykonania, lubię planować, lubię w pracy wiedzieć o wszystkim, co się dzieje, trzymać w garści odpowiedzialność za skończenie projektów, nadgorliwie łażę po wszystkich działach póki nie dostanę zgody/podpisu/odpowiedzi, by mój zespół mógł zacząć robić swoją część. Czuję się aż za bardzo odpowiedzialna za sukces grupy i jako że w mojej obecnej pracy dołączyłam do zespołu, który składał się autentycznie tylko z mojej menadżerki : ), a dopiero po dwóch latach dołączyły kolejne osoby i zrobiło się nas sześć, to czułam się bardzo odpowiedzialna za tych ludzi i przede wszystkim za to, żeby czuli się pod moim przewodnictwem bezpiecznie.

Możliwe że dlatego, że nakładam na siebie takie wymagania i biorę sobie pracę trochę za bardzo do serca, zaczęła być ona dla mnie źródłem wiecznej frustracji. Moja menadżerka nie umiała porządnie planować i bała się zarządzać resztą zespołu. Dlatego każdy mój dzień zaczynał się od kilku minutowej rozmowy z nią, po czym to ja musiałam przekazać zadania na dzisiaj reszcie zespołu, dopilnować, żeby każdy zrobił swoją część i przeorganizować plan kilka razy dziennie, uwzględniając pierdyliard sytuacji nadzwyczajnych, które się działy niczym na SOR-ze. To ja byłam bardziej menadżerem niż faktyczna menadżerka. Niestety jej było tak wygodnie, więc blokowała mi możliwość rozwoju i podejmowania się lepszych, mądrzejszych zadań. Lata mijały, ja byłam uwiązana wizą pracowniczą, ludzie w pracy się zmieniali, a ja patrzyłam na nowych ludzi, świeżo po szkole, którzy w naszym biurze dostawali bardziej ambitne zadania i własne projekty. Ja stałam w miejscu, zastępując innych gdy było trzeba, bo ,,jeszcze tylko pół roczku, jeszcze tylko miesiąc, a może już za tydzień” i dostanę coś innego, ale teraz produkcyjny dział MUSI dzielnie pracować, bo dzięki naszej ciężkiej pracy firma się rozwija i cała reszta wydziałów ma pensję i może pracować nad swoimi projektami. Wyzysk pełną gębą! Poza tym menadżerka miała jakieś problemy z pamięcią i z językiem angielskim, więc raz że często zadawała mi głupie pytania odnośnie naszej pracy (bo zapomniała po raz setny jak się jakiś produkt robiło), to jeszcze interpretowała moje komentarze z jakimiś uprzedzeniami.

Ostatnią kłótnią z menadżerką było ,,ej, dzisiaj nie ma magazyniera, więc żeby było sprawiedliwie, to tym razem wysyłkę paczek przejmuszesz ty i Maikel, a następnym razem ty i Steven”- przypominam, że zespół ma 6 osób, a ja już ostatnim razem musiałam przejąć tę wysyłkę- to zawsze spada na mnie, jak wszystko zresztą. Ale tym razem zapytałam, czemu jestem w obu grupach, które wymianiła? To był poniedziałek- dzień, kiedy się nasłuchałam, że jestem sarkastyczna, wytykam ludziom błędy i mam muchy w nosie, bo nie chcę robić czyjejś roboty. We wtorek udawałam chorą, bo miałam rozmowę o pracę gdzieś indziej, ale w biurze przestraszyli się, że moja menadżerka przesadziła i pewnie teraz prze nią płaczę w domu. Dlatego w środę zaproponowano mi przeprowadzkę do wydziału inżynierów, a w piątek spakowałam manatki i przeniosłam się do innego budynku, do mojego nowego biurka. Było to pięć miesięcy temu. Mój stary zespół cierpiał długo, bo po moim nagłym zniknięciu okazało się, że tylko ja znałam wszystkie tajemnice, które nie są zapisane w oficjalnych dokumentach, miałam pamięć absolutną i sprawnie dokańczałam wszystkie zadania, pilnując terminów projektów innych ludzi w zespole. Teraz zespół produkcyjny ma siedem osób- musieli mnie zastąpić dwoma osobami.

NOWA PRACA

Mój nowy dział jest super- porządkuje mi wiedzę, którą do tej pory zdobyłam. Pracujemy nad nowym urządzeniem do leczenia prostaty w nieoperacyjny sposób- jestem odpowiedzialna za budowanie prototypów, testowanie ich w różnych warunkach, sprawdzanie czy spełniają odpowiednie normy prawne i normy bezpieczeństwa, by mogły pojawić się na rynku, piszę sobie raporty, kontroluję dokumentację i bazę danych. W mojej grupie jest jeszcze trzech facetów i menadżer. I dopiero po czterech latach w pracy okazało się, że wcale nie jestem za słaba albo jakaś chora, bo nie mam siły ćwiczyć w domu po pracy. Ja po prostu byłam do tej pory zbyt wykończona fizycznie, lataniem we wszystkich kierunkach, staniem w labie, użeraniem się z menadżerką, czasami przenoszeniem kartonów, zastępowaniem innych, męczeniem innych działów o podpisy itd. Dopiero kiedy zwolniłam do normalnego tempa, zauważyłam ile mam energii! I zauważyłam, że w innych wydziałach ludzie ucinają sobie półgodzinne pogawędki przy kawie : ).

Urządzenie, nad którym pracujemy jest opatentowane, więc nie będę wypisywać jak działa i z czego dokładnie jest, ale ogólna zasada polega na tym, że ma ono za zadanie wypalić część tkanki prostaty, która urosła tak bardzo, że utrudnia wizyty w toalecie- i robi to dzięki elektrodom. I tu zaczyna się zabawne testowanie, bo jakoś trzeba udowodnić, najlepiej jeszcze nie na człowieku, że to działa. Dlatego naszym rytuałem w zespole stały się wizyty w supermarkecie po mięcho 🙂 Do tej pory kupowaliśmy świńskie podudzia, ostatnio urozmaiciliśmy testowanie świńskimi nereczkami z chińskiego targu. Reszta biura zawsze żałośnie wzrusza ramionami, kiedy otwiera lodówkę w poszukiwaniu swojego obiadu do odgrzania, a tutaj kilka kilo mięcha leży w gotowości na testy 🙂 Ostatni nabytek- nereczki- wywołały niezwykłe ,,poruszenie” w damskiej części biura. Panie księgowe nie mogły ścierpieć tych krwawych galaretek na półkach lodówki. Zresztą przestały nas też odwiedzać w naszym budynku, od kiedy przy okazji ostatniej wizyty powitała ich radosna nereczka na stole, z wywierconym wiertarką otworem i wsadzonym naszym urządzonkiem. Na domiar złego, podłączonej do zasilacza z prądem, więc nereczka ,,pstrykała” sobie pod wpływem wypalającego ją od wewnątrz prądu (tak, o dziwo jest to lepsze niż poważna operacja wycięcia prostaty, chociaż nadal brzmi dosyć sadystycznie). Potem kroimy sobie takie mięsko na automatycznej krajalnicy, żeby policzyć powierzchnię wypalonej tkanki i porównać do objętości ludzkiej prostaty. Myślę, że nowy zespół potrzebował kobiecej ręki, bo baza danych i historia ewolucji urządzonka była w takich strzępach i chaosie, że nikt by nam nie wydał pozwolenia na wprowadzenie tego na rynek. Dlatego moja super pamięć ma teraz pole do popisu i sortuje wszystkie dokumenty, wyszukując nieścisłości i uzupełniając luki. A w wolnym czasie wiercę sobie w świńskich podudziach i smażę nereczki 🙂

W pracy spędzamy osiem, czasem nawet i więcej godzin. Biorąc pod uwagę, że czas spędzony w domu to w głównej mierze czas poświęcony na sen, to więcej godzin spędzamy z szefami i współpracownikami, niż z własnymi partnerami czy rodzinami. Dlatego praca nie może być okropną karą boską, która odbiera nam radość życia. Zła praca zabija nas od środka, zaczynając od podkopania naszej własnej wartości, rozregulowania naszej psychiki i odczuwania emocji, na wiecznych fizycznych napięciach i poważnych chorobach kończąc. Nie może być tak, że żyjemy po to, żeby pracować, a problemy z pracy zanosimy do domu. Dobrze, że po czterech latach to do mnie dotarło.