Koło kontra prosta

Nigdy nie lubiłam geometrii na matematyce. O ile czuję się ścisłowcem pełną gębą, zawsze świetnie czułam się licząc sobie w spokoju równania, a na uczelni całki to było moje odstresowujące zajęcie od uczenia się na pamięć definicji na chemię, to geometrię traktowałam jako zło konieczne mojej ukochanej matmy.

Ale post nie o tym : ) Ostatnio restrykcje koronowe zelżały, a ja tylko na to czekałam! Udało mi się zapisać na zajęcia z tańca na rurze (jakoś nadal mi to źle brzmi) i na podwieszanym kole (czy to nie wzięło się z cyrku?). O tej rurze marzyłam już na studiach czyli jakieś osiem lat temu, ale kiedy zobaczyłam rozwalony na cały dzień plan zajęć, i tak przez pięć dni, i kiedy zobaczyłam ile razy muszę przeczytać każdą definicję i prawo fizyczne z notatek, żeby perfekcyjnie to zapamiętać, to uznałam, że nie ma czasu na żadne dodatkowe zajęcia. Wydaje mi się, że moje przyswajanie wiedzy blokował stres, ale nieważne, studenckiego czasu już nie naprawię. Potem w Australii miałam dwie prace na raz, potem nocami kułam do egazminu z angielskiego, potem pracowałam ciężko aby zasłużyć na wizę sponsorowaną od pracodawcy, a potem nastały czasy korony. Dlatego kiedy tylko szkoły się otworzyły z powrotem i zaczęły wpuszczać wszystkich w marcu, pobiegłam tam w podskokach i od razu zapisałam się zarówno na taniec na rurze jak i na akrobacje na podwieszanym kole. Oba, hym, sporty?, przeszły moje i tak wygórowane oczekiwania odnośnie siły mięśni, jaką należy dysponować, żeby się móc na rurze i kole ruszać. Byłam świadoma, że ciężko wdrapać się na oba te ustrojstwa, ale jako osoba z silnymi łapkami (nosiło się te kartony w pracy w magazynie, i wspinało się czasami na ściankach wspinaczkowych)- nie byłam przygotowana na to, że mimo wszystko będzie mi ciężko, i to często. Jednym zdaniem- zawiódł core, czyli mięśnie brzucha i tułowia, z których tak naprawdę wychodzi siła naszych nóg i rąk. Więc u mnie ręce i nogi ogólnie dawały radę, ale brzuch i korpus były na tyle słabe, że nie umiały dźwignąć tego obciążenia w praktyce i trzymać ciała w kupie. Bardziej nadawałabym się do ćwiczeń izolowanych, gdzie podnoszę sobie ciężarki ręką czy nogą, elegancko, bez wielkiego zaangażowania tułowia (wiem, że rzadko się tak da, bo mięśnie i tak pracują wspólnie).

Dzisiaj chciałabym się skupić na tym, jak różne i jak podobne są ćwiczenia na rurze i na podwieszanym kole (będę je dla uproszczenia nazywać lyra, bo tak się to w Australii nazywa, w Polsce chyba też, ale nie jest to w polskim popularna nazwa). Post z pozycji nowicjusza, bez poprzedniego doświadczenia w tańcu, po półtora miesiąca nierównej walki 🙂

Taniec na rurze:

• zdecydowanie bez silnych rąk ciężko zrobić jakieś fajne triki. Na szczęście nasze instruktorki od pierwszych zajęć kazały nam robić podnoszenia i podciągnięcia się na rurze, najczęściej z pozycji siedzącej, lub jakieś przysiady z trzymaniem się, więc ta siła jakoś tam budowała się w tle, kiedy my ćwiczyłyśmy łatwiejsze obroty
• kiedyś nie byłam aż tak paskudnie delikatna, ale jako dorosły mam idiotycznie delikatną skórę, która na jakiekolwiek otarcia reaguje pojawianiem się krwistych kropeczek. Odkryłam, dlaczego kiedyś nie byłam taka delikatna- to pewnie zasługa wieszania się na drabinkach na wszystkich placach zabaw. Teraz na szczęście ciało znowu się przyzwyczaja, ale przy okazji każdej kolejnej figury na rurze zdobywam nowe siniaki niczym trofea. Dobrze, że w Australii właśnie zaczęła się jesień, to mogę chociaż wszystkie siniaki schować pod rajstopami i spodniami. Gdyby nie to, to pewnie w pracy by pomyśleli, że chłopak mnie bije xD
• nadal czuję się niepoważnie wijąc się obok tej rurki. Kręcenie się, podnoszenie, wirowanie, fruwanie na samych rękach i wszystko inne wymagające siły jest ok, ale zmysłowe wicie się obok jakoś mi nie podchodzi. Wydaje mi się zbyt infantylne i wydaje mi się, że poważnym kobietom nie przystoi. Prędzej zrobię na tych zajęcich szpagat niż przyzwyczaję się do jakichś kobiecych ruchów z większą gracją.
• podoba mi się, że mamy cały przekrój typów sylwetki na zajęciach, chociaż wiekowo wszyscy są 20-36. Ale mamy i maciupeńką Hinduskę, i kształtną Latynoskę, i tyczkowatą wychudzoną Koreankę, i grubszą w dodatku bardzo wysoką Australijkę, i parę takich standardowych dziewczyn i typowych kanapowych klusek. Każdy się kręci, każdy sobie radzi i też każdy żałośnie z rurki się zsuwa mimo walki.
• Ogólnie zajęcia na rurze podobają mi się mniej przez te wplecione seksi wicie się : ) ale przede wszystkim podoba mi się mniej przez moje upocone do granic możliwości dłonie. Takie zapocone łapki niestety sprawiają, że nie da się rurki złapać i kręcić, tylko człowiek ześlizguje się w dół. Próbowałam już antyperspirantów w żelu, mycia rąk płynem do naczyń, odtłuszczania ich alkoholem, i walenia na nie tony magnezji, płynów z talkiem/kredą do wspinaczki czy co to tam zawiera i nic. Muszę dokładać nową porcję przed każdym zakręceniem się na rurze. Wydaje mi się, że ta potliwość to wynik stresu i emocji (bo dłonie najbardziej mi się pocą, kiedy zaczynamy się wić przy rurce haha)- może kiedyś to pokonam, na razie ponoszę sromotną klęskę i najczęściej zaliczam ślizg po rurze w dół po jakichś piętnastu sekundach trzymania jej, a kupiłam najsilniejszą magnezję (tak silną, że podłoga wokół mojej rury ma białe płatki wokół, a ręce jak były mokre, tak nadal są)
• patrząc na siebie w lustrze podczas zajęć zauważyłam, że moje drewniane nogi, na które narzekałam to mój najmniejszy problem : ) Prawdziwy problem to drewniane plecy! No nic, rozciągnie się.

Taniec na lyrze:

• tu sprawa jest o wiele lepsza! Rurka, z której zrobione jest koło ma mniejszą średnicę, więc też łatwiej na niej zakleszczyć swój uścisk dłoni. Poza tym, tam mi się magicznie dłonie nie pocą. Zagadka stulecia!
• Nasza instruktorka stwierdziła, że taniec na rurze na początku jest łatwy, a potem jest gorzej, gdy wchodzą bardziej skomplikowane triki. Z kolei niby lyra jest trudna na początku, a potem jest już lepiej. Jakoś mam odmienne wrażenia i na lyrze idzie mi bardzo dobrze. Przede wszystkim dzięki tym silniejszym rękom i plecom (jeszcze raz, ah to noszenie kartonów w pracy! Nie, żartuję, ja zawsze miałam jakieś męskie łapy : ) ). Dlatego mi podciągać się jest dosyć łatwo.
• Lyra ogólnie boli tylko na dłoniach (witajcie odciski) i okropnie z tyłu kolan. Tam mam obtartą skórę przez bite cztery dni!
• Mam za to inny problem z lyrą. Pierwszy z nich to wszelkie figury odwrócone. Udało mi się przemóc i zrobić fikołka na dolnej obręczy koła, ale nie mogę sobie po dobroci przetłumaczyć, że dam radę się utrzymać na samych rękach, wisząc głową w dół i z nogami rozczapierzonymi na boki. Chyba muszę poćwiczyć na dziecięcych drabinkach, bo zablokowana psychika nie pozwala mi tak zawisnąć.
• No i drugi problem- cała zabawa z tą lyrą polega na tym, żeby ona ładnie z wami w środku wirowała wokół własnej osi. Nie wiem, czy mam coś nie tak z błędnikiem, ale jak mi tak świat wiruje przed oczami, to mój mózg jakoś nie nadąża za obrazem i nie wiem, co się wokół dzieje (czytaj, panika gotowa). Z pewnością da się do tego przyzwyczaić, szczególnie, że na razie próbujemy ćwiczyć na statycznym kole, chociaż czasami samo potrafi się rozbujać, nie trzeba mu specjalnie pomagać.
• Lyra jest też o tyle lepsza, że nie wijemy się na niej w krótkich gaciach tylko dramatycznie machamy rękami i nogami, nosząc legginsy. I przynajmniej o tych zajęciach mogę opowiadać babci i tacie bez ryzyka, że dostaną zawału albo ataku szału, że wiję się na rurze (coś za często to dzisiaj powtarzam).

Gorąco polecam obie aktywności fizyczne. Wyrabia mięśnie i zaufanie do swojego ciała bardziej niż inne formy sportu, a już na pewno bardziej niż rekreacyjne machanie hantelkami w domu. No i dla tych, którzy lubią coś, co wygląda zjawiskowo, albo można tym zaiponować innym, rura i lyra są zdecydowanie dla was. Takim hobby można zaskoczyć. Ale obie formy sportu są dosyć wymagające i po każdych zajęciach bolą mnie przede wszystkim plecy, trochę ręce i mięsień łączący pachę z klatką piersiową. Przynajmniej na razie. Pewnie zacznie boleć co innego jak wejdą nowe figury i triki, ale nie mogę się tego doczekać.

Ktoś kiedyś próbował? A może wolicie zupełnie inne sporty? I czy ktoś ma jakiś niezawodny sposób na te potliwe łapki 😦 ?