Bez angielskiego w Egipcie

Jako że wakacje w Europie i w Polsce są drogie, zawsze jeździłyśmy z mamą do krajów arabskich. Z perspektywy czasu nie wiem, czy było to mądre, bo było to ładne kilkanaście lat temu, kiedy nie było tam zbyt bezpiecznie, mama była samotną matką, a ja miałam lat w przedziale 6-15. Żadna z nas nie umiała porządnie angielskiego- mi się nie chciało uczyć, mama nie miała czasu. Za pierwszym razem w Egipcie zwiedzałyśmy razem z grupą naszych rodaków i pod eskortą policji/ wojska, które jeździło z nami we wszystkie historyczne miejsca- to było prawie 15 lat temu albo i więcej. O matko, chyba jestem stara.

Przy okazji jednej z takich wycieczek trafiłyśmy do hotelu zastępczego (jak zwykle bankrutujące polskie biura podróży) i jako ,,nadprogramowi goście” trafił nam się z mamą pokój dla pary i małżeńskie łoże. Pogoda gorąca, ale w pokoju klimatyzacja chłodziła jak szalona, więc (według relacji mamy) zawijałam się w kołdrę niczym mumia (w końcu pobyt w Egipcie do czegoś zobowiązuje: ) ), zostawiając mamę na pastwę mrożącej klimatyzacji. Znacie ten tekst, że jeśli myślisz, że kobiety to słaba płeć, to spróbuj przeciągąć kołdrę na swoją stronę? Wygląda na to, że wyszarpanie kołdry dziecku jest jeszcze trudniejsze, więc musiałyśmy z mamą pójść do recepcji poprosić o drugą kołdrę albo koc. I tu wkracza nasza świetna znajomość angielskiego. Ty, jak jest koc? A bo ja wiem. To po co ja płacę za twoje cotygodniowe zajęcia z angielskiego? Ale ostatnio było o jedzeniu, a nie o ubraniach i kocach. Skoro było o jedzeniu, to wytłumacz panu, że zawijasz się jak burito, a mi zimno!

Pled! Tak, koc to na pewno jest pled. Przecież to takie międzynarodowe słowo (chyba mama za długo uczyła się rosyjskiego w szkole, stąd ten pled). No więc proszę pana, poprosimy drugi pled do pokoju, bo nam zimno. Recepcjonista pokiwał głową i zapewnił, że drugi pled się pojawi jak tylko wrócimy ze swojej kolacji. Cóż, technicznie była to prawda, ale nie cała prawda- otóż po kolacji w naszym pokoju pojawił się bed (czyli łóżko) z prześcieradłem i poduszką. Po pięciu minutach od naszego powrotu do pokoju, pojawił się pan-pokojówka z kołdrą, dopełniając swojego dzieła dostawienia nam dodatkowego łóżka. Teraz nie było gdzie się w tym pokoju ruszyć. Znów czas na mistrzowski angielski! Mama, bardziej wymyślając na poczekaniu nowy język migowy, niż mówiąc po angielsku próbowała wytłumaczyć, że nie potrzebujemy drugiego wielkiego łóżka w tym małym pokoju, tylko ten ,,pled”, który pan trzyma w ręce. Pan zastrzygł uszami na dźwięk słowa pled, usiadł na łóżku i pełnym rozpaczy głosem powiedział, że przecież ,,bed is good” (to łóżko jest dobre). Mama potwierdziła, ale dalej upierała się, że ona chce tylko pled! Teraz pan się rozweselił, no bo jednak chcemy ten ,,bed”, tylko jakoś dziwnie seplenimy mówiąc na nie ,,pled”, ale to nie szkodzi- i zaczął podskakiwać na łóżku aż sprężyny jęknęły, skandując, że ,,bed-is-good, bed-is-good”. Uratował nas telefon z recepcji z pytaniem, czy jesteśmy zadowolone z drugiego ,,bed” (a przynajmniej tak mi się wydaje, bo oczywiście żadna nie zrozumiała co mówił recepcjonista), więc mama rzuciła tylko do słuchawki, że nie chce żadnego ,,bed”, tylko ,,pled” i oddała słuchawkę nadal sprężynującemu na łóżku panu. Chyba recepcja kazała mu się nie przejmować schizofrenicznymi kobietami, pewnie już nie takie rzeczy widzieli w swojej karierze, więc pan-pokojówka w końcu przestał skakać po tym łóżku, złożył je z powrotem na pół i zaczął znosić na dół. Mama go dogoniła, wyszarpała nasz cenny pled ze złożonego łóżka i pan-pokojówka zniknął za rogiem. Dopiero wtedy otworzyłyśmy słownik i okazało się, że koc to blanket, więc nasz pled brzmiał dla nich jak bed, dlatego dostałyśmy całe łóżko. Mama zaczęła wspominać, jak pan-pokojówka skakał na sprężynach łóżka z bananem na twarzy ,,bed is good” i ryczała ze śmiechu tak długo, aż zapłakała całą naszą nową zdobyczną kołdrę. I musiała spać pod mokrą, bo bałyśmy się iść do recepcji prosić o ,,blanket”, bo żadna nie wiedziała, jak to się czyta : )

Także moi drodzy, uczcie się języków, bo nigdy nie wiadomo, co się kiedy przyda w życiu.