Dlaczego nigdy nie wezmę ślubu?

Werona- wyznania miłości napisane na ścianie w różnych językach.

Jesteśmy z moim chłopakiem już chyba z 11 lat razem. Przez jakiś czas wstydziłam się trochę, że mimo tak długiego stażu nie zdecydowaliśmy się na zaręczyny, bo wydawało mi się to jako symbolem tego, że jednak myślimy o sobie poważnie. Może byłam w tej kwestii trochę za bardzo tradycjonalistką i byłam przekonana, że takie gesty są potrzebne, żeby pokazać tej drugiej osobie, że myślimy o niej poważnie i przypieczętowujemy to poważnym czynem. W końcu nie ma co brać czegoś na gębę, to się w życiu nigdy nie sprawdza. Ślub jednak spaja ludzi trochę bardziej niż najlepszy związek partnerski bez papierów (bo ten drugi łatwiej opuścić przy byle małych wątpliwościach, a odkręcenie małżeństwa wymaga trochę więcej zachodu, więc wolimy go jakoś naprawić niż od razu uciekać). Oczywiście najlepiej spaja wspólny kredyt, ale mniejsza o to.

Kiedy już przestało mi zeleżeć na zaręczynach, bo zrozumiałam, że nie zmienia to w ogóle postaci rzeczy, to jak na złość wtedy właśnie mój chłopak się oświadczył. Chichot losu. Może znacie taki żart, że jak nie wiadomo, o czym rozmawiać z jakąś nowopoznaną osobą albo z kimś, kogo mało znamy, to wystarczy zacząć temat o pogodzie? W moim przypadku temat pogody zastąpiły pytania o to, kiedy ślub. Słyszę je raz w miesiącu albo od rodziny, albo najczęściej od współpracowników czy znajomych. I nikt mi nie wierzy, kiedy mówię, że nigdy. Zawsze myślą, że ich zbywam i próbują szczęścia w kolejnym miesiącu, pytając znowu o datę ślubu.

Z mojej perspektywy ślub jest zbyt problematyczny. Od ostatnich czterech lat siedzę w papierach i dokumentach, wypełniając kolejne druczki i podania o wizę, aplikując o różne potwierdzenia, zaświadczenia i inne cuda. Przygotowania do ślubu kojarzą mi się z podobnymi rzeczami, kiedy trzeba ganiać za zaświadczeniem ze swojej parafii, że jest się kawalerem/ panną (nie żebym w ogóle mogła czy chciała brać ślub kościelny), potem organizowaniu całej imprezy, zaklepywaniu terminu, miejsca, a potem tłumaczeniu aktu małżeństwa na polski czy na angielski i załatwianiu, żeby mój status cywilny został odnotowany w obu państwach. Jestem już zmęczona biurokracją i całą tą papierologią. Jeśli dodalibyśmy do tego jeszcze zmienianie nazwiska i wymienianie wszystkich dokumentów takich jak paszport, dowód osobisty i tak dalej, to ten ślub tworzy więcej problemów niż jest warty.

Nikt też nie może mi uwierzyć, że nie chcę ślubu z tego powodu, dla którego większość osób ten ślub bierze: bycie w centrum uwagi. Nie przemawia do mnie bajka o wspaniałym i niepowtarzalnym dniu, w którym wszyscy patrzą tylko na ciebie, jesteś najważniejsza, w centrum zainteresowania, a sztab fotografów biega za tobą i robi zdjęcia. Dla mnie to scena jak z koszmaru. Mam ogromne problemy z akceptacją swojego wyglądu i unikam robienia sobie zdjęć jak ognia- jeśli zdjęcia, to tylko pozowane, a nie w środku imprezy, kiedy na zdjęciu można wyjść po prostu debilnie. Wiem, że całą imprezę chodziłabym sztywna, zastanawiając się, czy na pewno prezentuję się tak jak należy- w końcu przecież wszyscy patrzą. Bardzo krępuje mnie branie udział w jakichś grach czy zabawach, które na ślubach widziałam zawsze, kiedy para młoda i ich znajomi musieli się wygłupiać. Rozumiem, że oni bawili się świetnie, ale na własnym ślubie wolałabym, żeby to inni wygłupiali się dla mojej ucieachy, a nie żebym to ja miała zabawiać gości wydurniając się w takich grach. No i zostaje nam jeszcze kwestia zdjęć. Musiałabym chyba przed ślubem pójść na jakiś kilkumiesięczny kurs pozowania i uśmiechania się, żeby być potem zadowolona z fotografii. Te z wakacyjnych wyjazdów najczęściej pieczołowicie przeglądam i większość kasuję, bo niewiele z nich do czegokolwiek się nadaje. Wybieranie zdjęć ze ślubu do albumu byłoby po prostu zasmucające.

Uważam, że ślub bardzo często organizuje się dla innych, a nie dla siebie. To koleżanki mają zazdrościć, to inni mają zobaczyć, jak nam ze sobą super, świetność naszego ślubu ma potwierdzić wspaniałość naszego związku, ma też za zadanie zadowolić naszą rodzinę, która chce się w ramach polskiej tradycji najeść, napić i pogościć. Żyjemy w społeczeństwie i nie da się rozgraniczyć potrzeb swoich i innych ludzi. Niby ślub ma być ,,dla pary młodej”, ale w praktyce to tak nie działa. Obie rodziny- moja i mojego chłopaka, bardzo naciskają na to, by zorganizować imprezę, bo chcą się po prostu spotkać i pobawić. Niestety nie ma opcji, żebym zorganizowała ślub w Australii, gdzie nie trzeba się martwić o pogodę i można spokojnie wziąć ten ślub na plaży, zamiast w urzędzie, ponieważ nikt mi do tej Australii nie przyleci. I już widzę oczami wyobraźni marudzenie ciotek, że złośliwie zapraszam je na ślub w Australii, do której nie mają pieniędzy dolecieć, więc nie będą się mogły na moim ślubie pobawić. A organizować ślub tylko dla siebie jest dla mnie bez sensu- przysięga małżeńska nie ma dla mnie dużej wartości sama w sobie, bo nie zmienia mojego podejścia do partnera. Chcemy być razem, to jesteśmy, nie trzeba niczego specjalnie przysięgać czy podpisywać. Z kolei organizować ten ślub w Polsce oznaczałoby wiszenie na telefonie (i dodajcie tu ośmio lub dziesięcio godzinną różnicę czasu) i załatwianie wszystkiego na imprezę- od miejsca, przez dodatki, pokoje dla gości, bo mamy rodzinę z różnych części Polski, po jedzenie, zespół, zabawy itd. I niepewną pogodę. Nie jawi mi się to zbyt przyjemnie. Poza tym, przy tej pandemii, to może za trzy lata do tej Polski dolecę, wtedy to już jest za późno na bawienie się w ślub, bo życie wkracza w inny etap i trzeba myśleć o kolejnych krokach, a nie być nadal na etapie dwudziestolatka.

W świetle tych wszystkich moich marudnych ,,ale”, nie widzę sensu na wydawanie niemałych pieniędzy na tę wątpliwą przyjemność jakś jest ślub. Odstraszają mnie stosty dokumentów, męczenie się z organizowaniem (albo płacenie jeszcze więcej, żeby ktoś zorganizował to za mnie), wybieranie pomiędzy uszczęśliwianiem rodziny organizowaniem ślubem w Polsce, albo ryzykowaniem czteroosobowego ślubu w ładnej scenerii w Australii, a przede wszystkim martwi mnie to, że będę na ślubie sztywna i nie uda mi się odegrać swojej roli, o czym będą przypominać mi brzydkie zdjęcia.

Ten wpis nie ma na celu narzekania, jakie to wszystko złe i trudne. Chcę po prostu obalić mit tego, że każda księżniczka marzy o bajkowym ślubie, albo przeciwnie, że każda kochająca kobieta po prostu chce mieć przy boku ukochaną rodzinę i faceta, a wtedy nic innego się nie liczy i ważne, żeby się beztrosko bawić. Ślub może być męczący i dla niektórych nie warty całej tej organizacji i bycia w centrum uwagi. Niestety łatwiejsze do przełknięcia argumenty dla ludzi to ,,nie mam pieniędzy”, albo ,,ślub nie zmienia tego jak kocham partnera, więc go nie potrzebuję”. Moje powody negowania ślubu najczęściej są skwitowane ,,e tam, odmieni ci się, ale jak zorganizujesz, to zaproś mnie, bo chcę się u ciebie pobawić” : ).